Meneer & mevrouw Das
Eduard, eigenaar van Grenzeloos is vroeger altijd agrariër geweest. Het land moest er altijd strak bij liggen. En dat heeft hij ook bij zijn tuinen. En dat zijn er nogal wat.
Zo hebben we natuurlijk een tuin bij ons eigen huis. Rondom de slaapaccommodatie met de landkamers is een prachtige tuin. Bij het restaurant is er aan de voorkant een strook en bij het achterterras een tuin. Alle suites (9) hebben een eigen tuin en dan op het algemene park nog borders en perken.
Er gaan heel wat uurtjes van Eduard in deze tuinen zitten. Hij vindt het heel belangrijk dat de toerist een goed vakantiegevoel heeft en daar hoort een mooie tuin bij en vooral een strak groen grasveld!
Zo heeft hij alles in de beregening, het maaien komt strak 2 x in de week en als dat toevallig op zondag is, dan gaat dat gewoon gebeuren bij Eduard. Tot voor 2 jaar had hij een maaier, waar je achteraanliep, want dan had Eduard strakke banen, ja ja. Maar door tijdsgebrek heeft hij efficiëntie toegepast om een zitmaaier aan te schaffen. Daar is hij nu aan gewend, maar de hoekjes worden altijd bijgewerkt met de loopmaaier.
Maar helaas worden we dit jaar geconfronteerd met het volgende: Bezoek van familie Das
We wisten dat de tuinen bij de buren vaak werd aangevallen, door familie Das. Dat zeg ik niet helemaal goed, want ondanks dat de Das graag leeft in grote families, gaan ze er vaak alleen op uit om eten te zoeken. En bij voorkeur op zoek naar, regenwormen
De buurvrouw die er speciaal s ’nachts eruit ging om een oerkreet te doen, om ze te verjagen (dat dacht ze tenminste). Anderen die alles in de hekken gingen zetten, om zo geen wandelpaden voor de das te creëren.
En bij velen staat s’ nachts de radio aan, want daar schijnen ze niet van te houden. Ook Eduard heeft dit alles geprobeerd, maar familie Das heeft hem door en zoals het nu lijkt vallen ze tussen half 3 en 4 in de nacht het groene gras van Eduard aan.
Rondom het dorp zijn er, zoals het nu lijkt 3 burchten en die worden vaak bewoond door 3-4 dassen. De das is gemiddeld 30 cm hoog en 80 cm lang, het zijn alles etende zoogdieren, die familie is van de marterachtige. Ze kunnen wel 20 jaar oud worden en 17 kilo zwaar. Ze leven in burchten, met lange gangenstelsel en kamers. Ze zijn trots op hun huis (burcht) , dat zullen ze niet snel verlaten. Net zo trots als Eduard op zijn tuinen.
Hun grootste bedrevenheid is het verzamelen van voedsel.
Eduard ontdekt dat ze weer zijn geweest doordat hij kleine snuitputjes ziet in zijn grasveld. Zie het even voor je, Eduard ontdekt dat de familie Das weer is langs geweest s ‘morgens om 7 uur als hij onderweg is naar de ontbijtkeuken. Dan moet hij alle broodjes afbakken en al het ander gereed maken, en kan dan niet naar de snuitputjes, peinzend en denkend hoe hij dan de familie Das uit zijn tuin houdt.
Het zijn ondiepe kuiltjes. Meestal beginnen ze zo’n kuiltje door met de voorpoot te krabben waarna ze hun snuit in het ontstane kuiltje steken. Tijdens het ontbijt, zie je Eduard zijn teleurstelling achter de coulissen, hij zal het niet laten merken aan de gasten. En als vader Jan dan binnenkomt, krijgt die de opdracht om de kuiltjes aan te stampen.
Echter doet Jan dat niet altijd goed en wordt na het ontbijt alles weer nagelopen door Eduard. Zucht……..
De snuitkuiltjes worden dus een obsessie bij Eduard en als je in het dorp navraagt, bij velen.
Waar de Das ook van houdt zijn maiskolven, ze breken dan de stengel af en genieten heerlijk van het goudgele mais. Aan de rand van het dorp is een maisveld. Dus ik begrijp goed dat familie Das een heerlijk omgeving in Doldersum heeft. Ze zullen zich niet snel verplaatsten, dus Eduard zal er mee moeten dealen
De natuurlijke vijand van de Das was vroeger de Wolf, deze komt hier ook steeds meer, maar familie Das heeft daar nog geen hinder van ondervonden. In Doldersum is Eduard dat aan het worden, misschien moet Eduard een wolvenpak kopen en s ‘nachts tussen 2.30 en 4.00 uur in de tuin gaan zitten. Misschien wil de buurvrouw dan vergezellen met oerkreten, de namaak natuurlijke vijand is dan gecreëerd, Das Apart!
