Honden

Hebben jullie dat ook wel eens.
Dat je graag met een dier zou willen praten? B.v. een hond.

We willen graag de talen leren spreken. Zoals in het TT weekend. Dan hebben we Franssen, Spanjaarden, Belgen, Duitsers, maar soms ook Schotten en Ieren in huis.  Met non verbale foefjes weten we dan iedere keer ons bedrijfsconcept weer uit te leggen.
We vinden het leuk als ze er zijn, maar ook dankbaar als ze weer op de motor naar huis gaan.

Maar om een gesprekje aan te boren met een dier, daar staan we helemaal niet bij stil.

Honden zijn welkom in ons restaurant en mede door het mooie wandelgebied vertoeven er ook menig baasjes en dogs bij ons in het restaurant.

Zo heb je honden die ploffen op de grond en gaan uitgebreid in het voetpad liggen.

Maar ook stresskip hondjes die constant hun baasjes in de gaten houden, met andere woorden je laat me hier toch niet alleen achter.
Zo heb je ook de blafhond, die bij iedere beweging een blafje laat horen.
Maar ook de honden die af en toe hun tanden laten zien, als je te dichtbij komt.

Je hebt ook de hond die met zijn/haar ogen het baasje zo kunnen bewerken dat ze toch de helft van hun stuk vlees afstaan.

Ik (Hellen) vind het altijd interessante wezens.  Zelf hebben we Pip en Jet. Helaas is Pip in oktober 2023 overleden. Jeetje wat had en heb ik het daar moeilijk mee.

Ze had echt nog een paar jaar mee moeten gaan, maar helaas heeft ze een hersenbloeding gehad die haar fataal is geworden. Het onverwachte, zomaar weg, wat een verdriet. Jeetje wat een rouwproces. En Jet bleef over, die was ook de kluts kwijt en helemaal als ze vrouwtje zo zag huilen. Pip betekende veel, maar zoveel dat had ik zelf niet kunnen dromen.

Tijdens de corona, waren we veel thuis, het bedrijf mocht in een bepaalde periode maar 4 maanden open. En dan zat je thuis en je dacht jeetje wat gaat er toch allemaal gebeuren.

Komt het allemaal wel goed? Maar dan zat Pip voor me, bijna hypnotiserend keek ze me dan aan. En op een 1 of andere manier wist ze me dan zo rustig te krijgen, dan dacht ik waar doe ik zo moeilijk om. Wat had ik graag met haar willen praten, ik denk dat ze meer door hebben dan we in de gaten hebben.

Jet is nu nog in ons leven.
Een klein opdondertje, ergens boven in Groningen gekocht. Onder de 4 kilo, supersnel en atletisch, ze zeiden dat ze een Boomer was, maar dat halen we er niet uit. Gelukkig hebben we een hele goede trimster in Diever, die haar 4 – 5 x per jaar weer picobello maakt.
Blaft op ieder wit busje die voorbij komt rijden. Of maakt kleur niet uit,  want geel of blauw wordt tegenwoordig ook goed op geblaft. Wat wil je ook met al die pakketjes die door de o.a. de dochters besteld worden. Botjes worden vaak verstopt, op de raarste plekken en menig tijd later vindt ze ze dan weer. Je wil niet weten hoe dat eruit ziet, bah.
Maar boeien, wij zijn gek met haar en zij met ons.   

Blij als je thuiskomt, maar ook alweer blij als je bv. even de post uit de brievenbus haalt.
Niks trouwer dan zo’n viervoetertje, geen commentaar, geen gezeur en gezanik, konden we maar eens een gesprek met ze voeren!